De Bolus

In Zeeland werd de bolus voor het eerst gebakken in de eerste helft van de zeventiende eeuw door Sefardische bakkers. Dit waren joden die in de 16de eeuw verdreven werden uit Spanje en Portugal. Zijn verspreidden zich naar het noorden van Europa en streken onder andere neer in Zeeland en in Amsterdam.

Ze pasten zich aan, maar richten hun eigen synagoge in. Ook starten zij hun eigen scholen. Een van hun gebruiken was het koosjer eten. Ze brachten hun eigen eetcultuur en spijsvoorschriften mee, maar ze moesten zich ook aanpassen aan de eetgewoonten van ons land. Het waren hun bakkers die het fundament legden voor de Zeeuwse bolus.
DE Zeeuwse bolus is inmiddels zo beroemd dat er een speciale postzegel aan is gewijd.

De Zeeuwse bolus werd uiteindelijk een zoet koffiebroodje. Het wordt gebakken van een luxe soort brooddeeg. Het deeg wordt tot strengen gevormd en deze worden door donkere basterdsuiker gedraaid. Hierna worden de strengen opgerold in de vorm van een spiraal.

Bruse bolus

Is er een typische Zeeuwse bolus? Het antwoord is nee. Veel Zeeuwse bakkers hebben hun eigen recept en maken de bolus naar eigen inzicht. Vooral het suikermengsel waarin de strengen worden uitgerold verschilt voor iedereen. Ook verschilt de lengte van de strengen per streek.

Zowel de ingrediënten als de bereidingswijze zijn bepalend voor de kwaliteit van het product. In de verschillende streken van Zeeland worden ook nog andere benamingen voor de bolus gebruikt, zoals ‘draaikoek’, ‘drolle(n)’ (in Zeeuws-Vlaanderen), ‘jikkemiene’ (in de Bevelanden) en ‘draoier’ of ‘stropiedraoier’ (op Walcheren). In Middelburg, Arnemuiden en Veere wordt ook wel gesproken van ‘koekedraoiomme’, ook hier is een verband met de bereidingswijze gelegd. Bij een dialectverkiezing werd ooit de aanduiding ‘klevende liefde’ als mooiste gekozen.